Mam 3 braci. Wiele razy słyszę, że muszę mieć fajnie: sama dziewczyna, to pewnie o mnie dbają. Czy tak do końca fajnie?

Ze starszym o 2 lata bratem było dobrze do czasu, kiedy byliśmy mali i graliśmy razem w piłkę. Po pojawieniu się dwóch młodszych braci to ja się nimi zajmowałam, a starszy wychodził sobie gdzie chciał. Zawsze miał lepiej, ale myślę, że gdzieś to tam zaowocowało.

Teraz moi młodsi bracia mają po 15 i 17 lat, kiedy ja 23. I mamy bardzo fajny kontakt. Mówimy sobie o wielu rzeczach, pomagamy, stajemy w naszej obronie przed rodzicami... itd. Wczoraj nawet wyszli po mnie, kiedy wracałam pociągiem z podróży. Wiedzą, że mogą na mnie liczyć, ale przede wszystkim liczy się szczerość.

I tego się trzymamy. Przyznam, że nauczyłam się od nich trochę "czarnego humoru" i czasem jak nas ktoś słyszy to brak mu słów w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Nie trzeba w sumie mówić: większość moich znajomych po prostu widzi, że to nie jest natrętne, młodsze rodzeństwo.

A przykład ze starszym bratem pokazuje, że potrzeba jednak chęci i działań od jednej i drugiej strony...

Mam 3 braci. Wiele razy słyszę, że muszę mieć fajnie: sama dziewczyna, to pewnie o mnie dbają. Czy tak do końca fajnie?

Ze starszym o 2 lata bratem było dobrze do czasu, kiedy byliśmy mali i graliśmy razem w piłkę. Po pojawieniu się dwóch młodszych braci to ja się nimi zajmowałam, a starszy wychodził sobie gdzie chciał. Zawsze miał lepiej, ale myślę, że gdzieś to tam...

Jeśli jesteś jedynakiem to nie wiesz jak to jest mieć rodzeństwo, więc może trochę przybliżę Ci ten temat. Kiedy jest się dzieckiem to nie zawsze docenia się siostrę czy brata. Wtedy relacje między rodzeństwem wyglądają naprawdę różnie. Pojawiają się kłótnie, zazdrość, rywalizacja, np o względy rodziców. I to normalne zjawisko, nie ma w nim nic dziwnego. Są też te lepsze chwile, kiedy można się razem bawić, rozmawiać, wspólnie przeżywać różne rzeczy, spędzać razem czas. Kiedy jest się starszym zaczyna się bardziej doceniać rodzeństwo. Wtedy zaczyna się rozumieć, że brat/siostra jest i będzie z nami zawsze, że nikt nas nie zna tak jak oni, że tyle wspólnie się przeżyło. Myślę, że posiadanie rodzeństwa uczy też wielu rzeczy, np. interakcji z rówieśnikami, różnych zachowań. Chociaż często różnimy się pod wieloma względami to mamy też dużo cech wspólnych. Łączą nas również wspomnienia, wspólnie przeżyte chwile. I mimo, że rodzeństwa denerwują się nawzajem i kłócą to i tak są dla siebie bardzo ważni, kochają się i są w stanie zrobić dla siebie naprawdę wiele.

Jeśli jesteś jedynakiem to nie wiesz jak to jest mieć rodzeństwo, więc może trochę przybliżę Ci ten temat. Kiedy jest się dzieckiem to nie zawsze docenia się siostrę czy brata. Wtedy relacje między rodzeństwem wyglądają naprawdę różnie. Pojawiają się kłótnie, zazdrość, rywalizacja, np o względy rodziców. I to normalne zjawisko, nie ma w nim nic dziwnego. Są też te lepsze...

Mój sporo straszy brat ma na imię Piotrek. Ale ja zwykłem mówić do niego Panie Piotrku.

Oczywiście wszyscy się temu dziwią. Powiem wam jednym dlaczego tak zwracam się do rodzonego brata, wszak "internety" są anonimowe.

Dawno temu, brat powiedział do mnie Panie Kamilu - raz czy dwa. A ja zacząłem mówić Panie Piotrku. I mi tak zostało, na początku może było to przyzwyczajenie. Ale potem stwierdziłem, że to z szacunku. Tylko mój tata nauczył mnie więcej niż brat. Z którym nie raz się kłóciłem i uprzykrzałem mu życie (jest 11 lat starszy). Jemu oczywiście nigdy tego nie powiem. I chociaż teraz Brat jest daleko i raczej rzadko się widzimy. To zawsze o sobie pamiętamy.

Mój sporo straszy brat ma na imię Piotrek. Ale ja zwykłem mówić do niego Panie Piotrku.

Oczywiście wszyscy się temu dziwią. Powiem wam jednym dlaczego tak zwracam się do rodzonego brata, wszak "internety" są anonimowe.

Dawno temu, brat powiedział do mnie Panie Kamilu - raz czy dwa. A ja zacząłem mówić Panie Piotrku. I mi tak zostało, na początku może było to...

Jestem jedynaczką, ale większość moich znajomych ma rodzeństwo i z moich obserwacji wynika, że żadna mistyczna więź porozumienia krwi nie istnieje. Kłócą się tak samo jak inni, każde ma inny charakter i nie zawsze się uwielbiają, czy zgadzają we wszystkim. Co więcej, znaczna część moich znajomych ma z nimi nie najlepsze relacje, dlatego w ich przypadku raczej sprawdza się powiedzenie, że "z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu".

Jestem jedynaczką, ale większość moich znajomych ma rodzeństwo i z moich obserwacji wynika, że żadna mistyczna więź porozumienia krwi nie istnieje. Kłócą się tak samo jak inni, każde ma inny charakter i nie zawsze się uwielbiają, czy zgadzają we wszystkim. Co więcej, znaczna część moich znajomych ma z nimi nie najlepsze relacje, dlatego w ich przypadku raczej sprawdza się...

Kłótnie. Bójki. Wrzaski. Hałas. Miłość. Wsparcie. Wspólnie spędzone chwile. To właśnie więzi miedzy rodzeństwem. Są złe chwile i te dobre. Czasami są kłótnie, a innym razem sojusze. Tak istnieje ta więź miedzy rodzeństwem. Jest ona niezwykle duża i mocna.

Kłótnie. Bójki. Wrzaski. Hałas. Miłość. Wsparcie. Wspólnie spędzone chwile. To właśnie więzi miedzy rodzeństwem. Są złe chwile i te dobre. Czasami są kłótnie, a innym razem sojusze. Tak istnieje ta więź miedzy rodzeństwem. Jest ona niezwykle duża i mocna.

Rodzeństwo można przyrównać do statusu na facebooku: to skomplikowane.
Tradycyjnie zaczyna się od wiecznych bitew o błahostki, które urastają do rangi wojny totalnej. Przy czym na tej wojnie panuje jedna złota zasada: "tylko ja mogę bić moje rodzeństwo -ty spróbuj je chociaż tknąć a pożałujesz". Kiedy się usamodzielniamy zaczyna nam strasznie brakować tego co było i tęsknimy za chwilami spędzonymi razem - nawet tymi najgorszymi (np. kiedy brat wkręcił ci śmigło swojego helikoptera we włosy). Najlepsze są oczywiście wspomnienia w rodzinnym gronie tego, co potrafiliśmy razem zdziałać.
Więzy krwi na najsilniejsze naturalne spoiwo jakie znam. To wiąże się ze wspólnym przeżywaniem wszelkich porażek i sukcesów tysiąc razy bardziej - i to jest chyba w tym najpiękniejsze.

Rodzeństwo można przyrównać do statusu na facebooku: to skomplikowane.
Tradycyjnie zaczyna się od wiecznych bitew o błahostki, które urastają do rangi wojny totalnej. Przy czym na tej wojnie panuje jedna złota zasada: "tylko ja mogę bić moje rodzeństwo -ty spróbuj je chociaż tknąć a pożałujesz". Kiedy się usamodzielniamy zaczyna nam strasznie brakować tego co było i...

Ja z bratem cały czas się kłócimy, ale na pewno jedno nie pozwoli, żeby to drugie było skrzywdzone przez kogoś.

Ja z bratem cały czas się kłócimy, ale na pewno jedno nie pozwoli, żeby to drugie było skrzywdzone przez kogoś.

Rodzeństwo trzeba kochać, ale nikt mnie nie zmusi do lubienia. - To moja życiowa dewiza.
Kocham go, ale nie lubię.
Zwłaszcza jak gasi mi światło kiedy czytam. Jak wypija całe mleko(w dodatku z gwinta). Kupuje ostre chipsy, których ja nie jem, bo nie. Nie chce wstać rano do szkoły i powoduje to kłótnię. Jak doprowadza nas wszystkich do furii.
Ale niech nikt się nie waży powiedzieć o nim nic złego(już nie mówiąc o zrobieniu krzywdy) - będzie mieć wtedy ze mną do czynienia. A wtedy lepiej mieć oczy dookoła głowy, bo rodzina to rodzina, a zwłaszcza za bratem pójdę w ogień, koniec i kropka

Rodzeństwo trzeba kochać, ale nikt mnie nie zmusi do lubienia. - To moja życiowa dewiza.
Kocham go, ale nie lubię.
Zwłaszcza jak gasi mi światło kiedy czytam. Jak wypija całe mleko(w dodatku z gwinta). Kupuje ostre chipsy, których ja nie jem, bo nie. Nie chce wstać rano do szkoły i powoduje to kłótnię. Jak doprowadza nas wszystkich do furii.
Ale niech nikt się nie waży...

Brat.
Największy wróg. I najbliższy, najlepiej znany. I najlepiej znający mnie. I na dodatek nie wolno go było uszkodzić!
Był największym wyzwaniem i najlepszym treningiem. Pomimo że młodszy, był trudniejszy do pokonania od wielu rówieśników. To chyba głównie dzięki wiecznej wojnie z nim tak dobrze radziłam sobie z innymi przeciwnikami, tak w starciach fizycznych, jak i w słownych.
Tyle w dzieciństwie.
Ale w wieku nastoletnim nie było wiele lepiej. Porzuciliśmy rozwiązania siłowe, za to wzrosła intensywność przemocy psychicznej. Ile padło między nami słów, ile kłamstw, ile drobnych złośliwości! Często były spowodowane konkretną sytuacją konfliktogenną, ale o niektórych można by pomyśleć, że wypowiadane były bezinteresownie, z czystej nienawiści. Nic bardziej mylnego! Co z tego, że akurat teraz nie toczy się żadna bitwa? Ale przecież wojna trwa, znowu będzie coś, o co się pokłócimy, znowu trzeba będzie siebie przedstawić w korzystniejszym świetle od niego! Więc jeśli jest okazja, by zyskać przewagę, by osłabić przeciwnika lub choćby wybadać jego obronę? Warto sprowokować pozornie nieistotną potyczkę, która może odrobinkę przesunąć front.
Kiedy zawarliśmy pokój? Nie wiem. Chyba jeszcze tego nie zrobiliśmy. I być może nigdy nie zrobimy? Ale teraz starcia są bardzo rzadkie, bo rzadko stajemy się dla siebie konkurencją. Mamy względnie trwały rozejm, a niekiedy, w obliczu innych wrogów, dawny przeciwnik staje się sojusznikiem.
Tym najcenniejszym, bo z nim najlepiej się znamy.

Brat.
Największy wróg. I najbliższy, najlepiej znany. I najlepiej znający mnie. I na dodatek nie wolno go było uszkodzić!
Był największym wyzwaniem i najlepszym treningiem. Pomimo że młodszy, był trudniejszy do pokonania od wielu rówieśników. To chyba głównie dzięki wiecznej wojnie z nim tak dobrze radziłam sobie z innymi przeciwnikami, tak w starciach fizycznych, jak i w...

Doskonale pamiętam ten dzień kiedy go po raz pierwszy zobaczyłem, chociaż nie miałem jeszcze nawet trzech lat. Jak większość ważnych wydarzeń w naszym domu nie obyło się bez pośrednictwa telefonu. To mama gdzieś dzwoniła przekazując jakąś ważną wiadomość. Tak to zapamiętałem. A potem przyjechała kremowa karetka pogotowia, z której wysiadł lekarz przynosząc na nasze poddasze walizeczkę pełną kolorowych buteleczek, że aż mi się oczy zaświeciły. W chwilę później tata wziął mnie za rękę i zaprowadził do sąsiadki, ale nie do matki kumpla Krzysia, lecz jeszcze piętro niżej. Spędziłem tam całe popołudnie i wieczór. Kiedy wróciłem atmosfera w domu była podniosła. „Masz swojego braciszka” - usłyszałem. Zawsze chciałem mieć brata, ale myślałem raczej o kimś starszym kto by mnie bronił. Maluszek z lekka mnie rozczarował, jednak nie trwało to długo. Ja już tego nie pamiętam, ale podobno zdarzało się, że stawał w mojej obronie. Ja oczywiście też byłem cały za nim pomimo naszych braterskich potyczek. Pamiętam jak wkurzała mnie wychowawczyni na koloniach, która była niesprawiedliwa wobec niego. Wzruszała mnie pierwsza komunia brata. Przejmowałem się kiedy i on walczył o przyjęcie na studia. Byłem z nim kiedy niespodziewanie popadł w tarapaty zdając na stopień sternika jachtowego.

Doskonale pamiętam ten dzień kiedy go po raz pierwszy zobaczyłem, chociaż nie miałem jeszcze nawet trzech lat. Jak większość ważnych wydarzeń w naszym domu nie obyło się bez pośrednictwa telefonu. To mama gdzieś dzwoniła przekazując jakąś ważną wiadomość. Tak to zapamiętałem. A potem przyjechała kremowa karetka pogotowia, z której wysiadł lekarz przynosząc na nasze poddasze...